Odkąd pożegnaliśmy zimnych ogrodników podwórko działa na dzieci jak magnes. Najchętniej spędzałyby tam całe dnie. Mnie też obowiązki wezwały, bo nadeszła pora by nadrobić zaległości wynikłe z wyjątkowo chłodnego początku wiosny. Zabrałam się za przygotowanie kolejnej rabatki pod warzywa a dziewczyny wykonywały ćwiczenia równoważne na deskach ułożonych na oponach. 

Kiedy solidny kawałek grządki był już wycięty w trawniku i pozbawiony chwastów poprosiłam Misię żeby znalazła mi dwie deski, które miałyby odpowiednią długość i mogłyby posłużyć za obwódkę grządki zapobiegającą wrastaniu trawy.

– Ale jak mam je znaleźć mamo? Mam przynosić każdą deskę żeby sprawdzić czy nie jest za krótka?
– Mam lepszy pomysł. Chodź, pokażę Ci jak można zmierzyć coś stopami.

Pokazałam Misi skąd dokąd ma sięgać deska i wyjaśniłam jak się mierzy za pomocą stóp. Poszło jej całkiem sprawnie.

Doliczyła do trzynastu kiedy czubek jej stopy nieznacznie przekroczył granicę mierzonego odcinka. Wyjaśniłam jej, że zmierzyła właśnie 13 stóp. Porozmawiałyśmy sobie chwilkę o innych znanych jej jednostkach i ku mojemu zdziwieniu (to ta część wiedzy przyswojona przez osmozę) wymieniła i centymetry i metry i kilometry. Potem razem z siostrą przekładała deski na niewielkim stosiku i z łatwością znalazła dwie które się świetnie nadawały. Po osadzeniu desek na miejscu, wylegując się w cieniu pod śliwką pogadałyśmy sobie jeszcze o innych dziwnych jednostkach miary długości, jak choćby łokieć, dłoń czy sztych. Również o tym dlaczego stopa to nie jest najlepsza jednostka miary i czemu lepiej używać metrów czyli jednostek ujednoliconych. Szybko się okazało, że młodsza siostra mierząc te same deski uzyskuje inny wynik.

A tak na marginesie. Wiedzieliście, że angielska stopa to nieco ponad 30 cm? Dość duża, prawda?

*    *    *

Artykuł powstał w ramach projektu „Matematyka jest πjękna.