Jeszcze nie nasze na naszym osiedlu boćków jeszcze nie ma. Jednak kiedy jechaliśmy w piątek na święta do babci widzieliśmy ich całkiem sporo.

W zeszłym roku z dziewczynami brałam udział w akcji liczenia bocianów. Jeździłyśmy samochodem po jednej z gmin Mazowsza, wypatrywałyśmy gniazd, rozmawialiśmy z mieszkającymi obok nich ludźmi, robiliśmy notatki i zdjęcia do raportu.

Od tamtej pory Misia jest specjalistką od wypatrywania gniazd i bocianów z samochodu. W drodze do babci naliczyła sześć bocianów. Niestety zeszłoroczne liczenie bocianów obnażyło smutną prawdę. Od poprzedniego liczenia, które odbyło się w 2004 roku populacja bociana w Polsce spadła o około 15-20 procent. Misia się zmartwiła z dwóch powodów. Raz, ze bociany mają coraz trudniejsze życie w naszym kraju, dwa, że następne liczenie bocianów będzie za 9 lat.

Bociany to nie jedyne ptaki jakie zaobserwowałyśmy a podróży. W pewnej chwili Misia zawołała: „Mamo, a co tam się snuje po łące?”. Dobrze, że nie kierowałam i mogłam się przyjrzeć. Po łące snuły się żurawie. Całkiem blisko drogi. Czegoś takiego jeszcze nie widziałam. Naszych żurawi zamieszkujących okoliczne podmokłe łąki nie udaje mi się na ogół podejść. A te w środku dnia spokojnie sobie spacerowały tuż obok całkiem ruchliwej drogi. Zdjęć nie zrobiłam. Ani nie było jak się zatrzymać ani aura nie nastrajała mnie do wysiadania z samochodu i robienia zdjęć.

No to teraz czekamy na jaskółki, bo szpaki już buszują po naszym trawniku wybierając suche źdźbła.

Wpis powstał w ramach projektu Mały Przyrodnik